Ўқитувчи мудир хонасини эшигини жаҳл билан очиб, ўқувчини мудир томон итариб юборди. Ўқитувчи тинмай ўқувчини ҳақоратлар эди.
Мудирга:
- Марҳамат, кўриб қўйинг, кийиниш услубига назар солинг, - дея ўқувчининг кўйлагини енгидан кўтарди.
Ота-она фарзандини ёзги таътилларда кўпинча бувисиникига олиб бориб туришарди. Бола бироз улғайгач ота-онасига шундай дебди:
- Мен энди каттаман, нега менга кичкинадай қарайсиз? Бувимникига ўзим бороламан!
Қисқа тортишувдан сўнг ота-она рози бўлди.
Ота-она ўғлига энг яхши ўқитувчи қидириб, охири топдилар. Эрталаб бобо набирасини мактабга олиб кетди. Улар ҳовлига киришганда, уларни болалар қуршаб олишди.
Бир болакай кула бошлади: "Бунча кулгили чол экан-а?"
- Ҳей, митти бақалоқ, - иккинчиси юзини буриштирди.
Болалар қийқириб бобо ва набирани айланиб чопишарди. Шу пайт қўнғироқ чалиниб болалар ўзларини мактаб ичкарисига урди.