hikoya

Ота-она ўғлига энг яхши ўқитувчи қидириб, охири топдилар. Эрталаб бобо набирасини мактабга олиб кетди. Улар ҳовлига киришганда, уларни болалар қуршаб олишди.

Бир болакай кула бошлади: "Бунча кулгили чол экан-а?"

- Ҳей, митти бақалоқ, - иккинчиси юзини буриштирди.

Болалар қийқириб бобо ва набирани айланиб чопишарди. Шу пайт қўнғироқ чалиниб болалар ўзларини мактаб ичкарисига урди. 

Nafaqaga chiqqan o‘qituvchining o‘rniga boshqa boshqa muallima sinfga kirdi. Darsni tushuntirishni boshladi. Talabalarning biridan savol so‘ragandi, boshqa barcha talabalar kulib yubordi. O‘qituvchi hayron bo‘ldi. Talabalarga qarab o‘rinsiz kulguning siriga etdi. Sabab: sinfda hamma ahmoq, aqlan noqis hisoblaydigan talabaga savol bergani ekan. Dars tugab talabalar sinfni tark etadigan mahal, muallima o‘sha talabani chaqirdi. U bilan xoli qolib, qog‘ozchaga yozilgan ikki qator bayni berdi va: