U qiziq ustida qayta ochadigan eshigini qarsillatib yopishga yopdi – yu, kech kirguncha ham ich-ichidan ezilib yurdi. Uylariga bugun qo‘shni qishloqda turadigan bobosi kelibdi. Odatda bobosi mehmon bo‘lgan kun Muzaffar uchun bayramga aylanardi. Hozir esa chol xira tortgan, ammo o‘tkir nigohlari bilan nabirasining qilmishidan xabardordek, har qadamini zimdan kuzatayotgandek…
Darvoqe’, bobo Muzaffarjonning ustozi Ibodulla muallimni uchratib qolgandi. Muallim boboga juda xorg‘ir ko‘rindi. Salom – alik, yo‘l bo‘yi suhbat… Bobo mavridini topib, nabirasini yoniga chorladi, o‘qishlari bilan qiziqdi, o‘rtoqlarini surishtirdi, ustozlarining ahvolini so‘radi. Nihoyat Ibodulla muallimni uchratib qolganini aytdi. Muzaffar qizardi, er chizdi… Bu hali uning tabiati tozaligi, manmanlik murg‘ak ko‘nglini ishg‘ol qilib ulgurmaganining ifodasi edi.
Bobo nabirasining elkalaridan tutdi:
– O‘zingni katta olma, bolam! Taningda bir a’zo borki, u kasalga chalinsa, butun vujud xasta, u sog‘ bo‘lsa, jami a’zolaring salomat. U sening qalbing! Kibru manmanlik kirlari bilan uni bulg‘ama. Har gal biron yomon ishga qo‘l urganingda, qalbingga bir qora dog‘ tushirasan. Nopok yurak barcha qing‘irliklarning uyasi! Sof, sog‘lom, mard ko‘ngil esa butun yaxshiliklarning bulog‘idir. Qalbingni asragin, bolam.
G‘olib Ahmad o‘g‘li
Manba: muxlis.uz